Pukkelpop dag 1

Normaal post ik mijn reviews op Cutting Edge, maar aangezien er blijkbaar dit jaar niet eens een gratis ticketje voor de vrijwillige schrijvers af kon en ik mezelf niet als een liefdadigheidsinstelling beschouw, post ik ze gewoon lekker op mijn blog in plaats van op die site, nah! Heb ik natuurlijk niet de mooie concertfoto's erbij helaas. Enfin, bij deze dag 1 van Pukkelpop door mijn eigen oogskes en oortjes ervaren en heel wat meer leesvoer dan jullie van mij gewoon zijn.

De jeugd van tegenwoordig staat graag vroeg op, althans dat zou je toch beginnen geloven als je op dag 1 van Pukkelpop de boiler om 12u30 al bomvol tieners ziet. Reden voor al dit vroege enthousiasme: Sound of Stereo (****), jong geweld van eigen bodem dat borg staat voor feest met de hoofdletter F. Trashy electro met een zwaar 90’s sausje op een perfect afgemixt plaatje als ontbijt mag mij wel nog eens meer overkomen. Dit was zweten, sfeer en lekker voze muziek. Pukkelpop 2009 kon niet beter beginnen.

Overtuigd dat we een waardige opvolger voor het officiële eerste Pukkelpopfeestje zouden vinden, begaven we ons naar de Dance Hall alwaar The Juan Maclean (**) de temperatuur nog wat moest opdrijven, maar ik stootte eerder op een koude douche. We hoorden een slimme combinatie van allerlei dansbaars, alweer vooral lonkend naar de 90’s. Maar er zat vanalles fout: Nancy Whangs stem kwam bijlange niet zo sterk over als die moest zijn (haar fashion coolness maakte daarentegen wel een grote indruk), het feest kwam maar niet op gang én de set kwam tot zijn einde met een beschamend dispuut tussen Juan en zijn toetsenist. Domper op de feestvreugde.

Hoewel de Chateau zich ontpopt had tot een sauna, installeerden we ons toch op de tribune aldaar aangezien we geen minuut van Jon Hopkins (*****) wilden missen. Samenwerkingen met Massive Attack, Brian Eno en Coldplay maken ons nu eenmaal op zijn zachtst gezegd nieuwsgierig. Wel, Jon kwam, speelde en overwon – big time. Hij laveerde tussen dromerige electronische ambienteske spinnenraggen en zwaar dansbare beats, dit alles magnifiek opgebouwd en uitgebalanceerd. Dit was vre-se-lijk goed! Talent in de tent!

Bon Iver (***) is zo’n artiest die de essentie van het songschrijven volledig begrepen heeft: een wondermooie melodie, sterke tekst en een gigantische lading sfeer, meer moet dat niet zijn. Zijn melancholische pareltjes leken niet direct te rijmen met de drukkende hitte buiten, maar hij zorgde toch voor heel wat mooie verstilde momenten en liet ons dromen van frisse winterkussen. Schoon.

Bon, we mochten heel wat opgetrokken wenkbrauwen verwerken toen we vertelden dat we Dizzee Rascal (***) wilden zien. Ok, de man heeft een gigantische radiohit op zak, so what? Hij hàd al heel wat puike nummers op zijn palmares voor het hele ‘Bonkers’-gedoe (wat overigens een schitterend nummer blijft, ik blijf erbij). In de Marquee toonde hij zich een volksmenner, opwindend performer en energiebom. Eindelijk eens iemand die hiphop live eens niet als een pudding in elkaar laat zakken. Fun fun fun!

La Roux (*) klonk niet alleen als Boy George met haar iele hoge stemmetje, ze leek ook fysiek op hem met haar hoedje achteraan op het hoofd, ruime mannenhemd en mannenbroek. Ze heeft het duidelijk voor de eighties, maar ze herinnerde ons eraan waarom dit decennium niet ons meest favoriete is: alles klonk uitermate vlak en zielloos. Haar stem klonk ronduit zielig zwak, haar toetseniste kon begot beter toon houden. En toch at het publiek volledig uit haar hand. Les goûts et les couleurs... Bel ons maar als er een nieuwe remix van haar nummers uitkomt.

Deftones (****) maakten een meer dan geslaagde comeback donderdag: rauw, emotioneel en nog niets aan kracht ingeboet. En toen kwam de regen met bakken uit de lucht en vonden we droog blijven belangrijker dan Deftones kijken. Sorry!

Faith No More (****), volgens het jonge grut één van de vele ‘oude’ groepen op Pukkelpop dit jaar (quote: “hebben die bekende nummers?”), hadden heel wat goed te maken na jarenlange afwezigheid. En of ze het goed maakten: alles begon met een gigantisch rood gordijn en Mike Patton die eruit zag alsof hij voor ons een offer you can’t refuse in gedachten had. Wat een energie, wat een frontman! Een nu al legendarische duik, schreeuwen, grommen, slick gezang en tijdloze nummers: check, check, check, check en check!