Ergens halverwege de strakke mathematische ritmes van Battles en de zweverige sound van postrock bevond zich vrijdag And So I Watch You From Afar (*****). Dit viertal uit Belfast beperkte zich tot een stilzwijgen tijdens de nummers, een occasionele passionele schreeuw hier en daar niet meegerekend. De muziek sprak dan ook voor zich: energie, een vurige rockmindedness, heel heel straf, wat een revelatie! Dag 2 van Pukkelpop werd met andere woorden wederom met een stevig ontbijt ingezet. Hier hoort u nog van!
Lang geleden dat we nog zo uitkeken naar een optreden als dat van Buraka Som Sistema (****). Ze deden hun livereputatie alle eer aan en staken meteen het vuur aan de lont van menige kont. Dit was feest, feest, feest! Eén dj, twee rondhotsende mc’s en als special ingredient een zuiderse schone die qua ritmisch bootyshaken menig drilboor het nakijken gaf. Kuduro, een soort Angolees mélangeke van soca en het beste wat Brazilië te bieden heeft, moet het dan ook vooral van zijn hoogst opzwepende ritmesectie hebben. Ook de eerste keer dat we een bende kontjesschuddende bakvissen zagen uitgejoeld worden. U moest erbij zijn.
Glasvegas (****) gaf het woord ‘emo’ vrijdag een meer dan positieve betekenis. Hun hartverscheurende songs wonnen live zo mogelijk nog meer aan drama, maar geen enkel moment ging het erover. Zwaar indrukwekkend en zelden zo’n broeierig sfeertje als toen in de Marquee gezien.
Zo mannelijk als La Roux er trachtte uit te zien, zo vrouwelijk verscheen Patrick Wolf (***) op het podium. Schijnbaar rechtstreeks van een miss travestieverkiezing met zijn foute blonde, constant in de weg zittende pruik (althans, dat hopen we toch) en gouden minijurk-en-spandex-ineen-ding met decolleté tot aan de navel kondigde hij aan dat hij deze keer (zijn derde keer in Kiewit) uitzonderlijk "happy" was. De set die volgde bewees dit eens te meer: zoveel activiteit en danspasjes zijn wij van de man niet gewoon. Theatraal in extremis, maar gelukkig op het aanstekelijke af.
Het optreden van Fever Ray (*****) was op zijn minst ‘speciaal’ te noemen. Alles zag er een beetje uit als een kruising tussen Cirque du Soleil en voodoo. Een buitenaards sfeertje (of was het rook) omhulde het podium dat alleen verlicht werd door antieke lampen en laserstralen. Tussen deze magistrale sprookjeswereld door hoorden we ook nog eens een indrukwekkend optreden, toch wel in de running voor het beste wat wij op Pukkelpop gezien hebben. Alles bezat een griezelige perfectie en leek ongelooflijk goed op de plaat. Magie? Wij dromen er nog van.
De laatste keer dat we MSTRKRFT (***) gezien hadden, brachten de heren een uitzonderlijk rommelige en platte set. Ze hadden vrijdag echter met beide handen hun herkansing gegrepen en bleken redelijk wat mixing skills rijker geworden te zijn. Heel goed aaneen gebreide nummers, perfecte timing én volgorde van retestrakke partyknallers. Puik.
Zoals menig festivalganger meenden we dat we Kraftwerk (***) gewoon moesten gezien hebben. Deze peetvaders (of was het dinosaurussen) van alles wat ook maar naar elektronische muziek ruikt konden we toch niet missen? Veel viel er aan de heren zelf niet te zien: zelf leken ze praktisch compleet immobiel. Dan maar alle aandacht naar de zeer retro aandoende visuals (die wel heel letterlijk de nummers verbeeldden) en o ja, de muziek. Alle klassiekers passeerden netjes de revue. Krachtige nummers in hun eenvoud, maar toch zette de verveling al snel in. Net op tijd stuntten de Duitsers nog even met robotklonen tijdens - duh - ‘The robots’ om daarna netjes terug in hun hitjesmachinemodus te vervallen. Niettemin: r-e-s-p-e-c-t!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten