dinsdag 31 december 2013

Op naar een glitz & glam 2014!

Deze was ik al een tijdje aan het bewaren voor een goede gelegenheid. Naar het schijnt is er vanavond over de hele wereld feest, dus wat glitter leek me bij deze best toepasselijk.

Voor wie 2013 nogal hobbelig verliep: 2014 wordt absolutely fabulous! En hoe kunnen we beter starten dan met een lach, nietwaar?

Bron: NEnz

zondag 29 december 2013

Falalalalille

Een dagje er tussenuit, dat was het plan, om toch dat kerstvakantiegevoel een extra boost te geven. We wonen belachelijk dicht bij de Franse grens, dus Lille ofte Rijsel smeekte al jaren om een verkenning. Een tiental jaar geleden waren we er al eens op daguitstap geweest, op een maandag, sluitingsdag van alle leuke, kleine winkeltjes, geen strak plan dus. En van het station Lille Flandres naar dat van Lille Europe met een valies sleuren om de tgv te halen, telt uiteraard niet mee. Nee, deze keer zouden we het eens déftig doen.

 
Eerste halte: Tri Postal, een voormalig postsorteercentrum vlak naast het station Lille Flandres (je ziet de treinen vanuit het café aankomen en vertrekken) dat omgebouwd werd tot een centrum voor moderne kunst. Als je er voor 12 januari geraakt, kan je nog 'Happy birthday' meepikken, een tentoonstelling naar aanleiding van de 25ste verjaardag van galerie Perrotin. Wim Delvoye, Maurizio Catellan, Takashi Murakami, Damien Hirst, iemand? Ja, onder de indruk, kon je ons wel noemen. Leuke setting, gevarieerde tentoonstelling en voor de liefhebbers van een extraatje: op zaterdag kan je alles in een paardenkostuum bezoeken. Hier keren we zeker nog eens terug (op een zaterdag in plaats van een vrijdag volgende keer)!

Deel één geslaagd, deel twee: wat heeft Lille zoal te bieden qua leuke adresjes? Rue de la Clef kwam uit mijn research als de te bezoeken straat, maar ondanks of misschien net door het druilerige weer (natte jas aan, natte jas uit, nee dank u) waren we nauwelijks geneigd om de vele boetiekjes binnen te stappen. Als die al open waren: opvallend veel kleine zaakjes hadden een gesloten deur en dat 2 dagen na kerst, op een vrijdag, euhm, niet zo commercieel gericht, die kleine handelaars in Rijsel?

Je vindt in Rijsel heus wel enkele leuke adresjes, voor kinderspulletjes en cadeautjes kan je bijvoorbeeld bij Le Petit Souk terecht. Iets gelijkaardigs, maar nog net iets meer romantisch en volwassen getint was Les Cousines de Léon in Rue Royale. Die straat herbergt ook heel wat eetadresjes, grappig genoeg meestal alles behalve Frans getint: we spotten onder andere Le Berliner, een kroeg waar je hamburgers kan eten in een vintage decor en ook een andere eetzaak in American diner stijl. 
BD + café vind je aan het begin van de straat: een winkel volgestouwd met àlles wat je ook maar kan bedenken qua strips, inclusief manga, comics en graphic novels (let wel: alles in het Frans) en een cafeetje waar de klanten vrolijk tetteren over een koffietje. 
Een straat verder wist Funny Vintage me ook wel te charmeren: vintage interieurspullen, kledij én platen en een cafeetje, een soort mini concept store dus, quoi

Platenzaken vind je ook best in Rijsel, Besides Records was volgens ons de topper: ok, iets aan de prijzige kant, maar wel een uitstekende, uitgebreide selectie, een zithoekje en werken van jong grafisch talent aan de muren. Enthousiaste crate diggers konden er ook in ferm afgeprijsde bakken vol tweedehandse platen snuisteren.

Onze knorrende maag deed ons stoppen aan een klein zaakje dat ons meteen opviel door de naam: De rode koe. Bleek dat een Vlaamse de zaak uit de grond gestampt had, we kregen niet echt de kans om haar uit te horen, maar de risotto met boschampignons was lekker genoeg om ons nog wel ooit eens te doen terugkeren. Leuk adresje dus: een sober interieur met een authentiek tintje, absoluut niet duur én bio-organisch gericht.

We dachten om af te sluiten bij Chez Léontine, een theesalon met minibiowinkeltje en vooral heerlijke dessertfoto's op hun facebookpagina, maar helaas: de vakantie was daar blijkbaar ook al ingezet dus veel meer dan de paarse rolluiken hebben we van het zaakje niet gezien. Nu, Chez Léontine vind je vlakbij het Palais des Beaux Arts, dus te onthouden voor als we die ooit nog eens bezoeken.
 
Conclusie? Zelf zou ik niet speciaal naar Lille terugkeren om te winkelen. Voor museumbezoeken en de rijke, gevarieerde architectuur wel. Tenzij enkele zaken mij compleet ontgaan zijn? Tips altijd welkom!

woensdag 25 december 2013

O, dennenboom op Fiat

Soms kan ik wel eens tilt slaan van al het geblog, getumblr, gesmoeltjesboek, gepin en watnogmeer op het net. Was ik net bijna klaar met een grondige grote winterschoonmaak doorheen al mijn favoriete links, moest ik toch even lachen bij de nieuwe tumblr van Oh Happy Day! Haar Fiat wordt in San Francisco zodanig veel als curiosum gefotografeerd dat ze op een gegeven moment zélf foto's begon te nemen van de mensen die foto's ervan nemen: en People Taking Pictures of my Car was geboren.

Nu, als je een kerstboom op het dak van je Fiat bindt, vraag je er volgens mij wel om.

maandag 23 december 2013

Inside Llewyn Davis

Joel en Ethan hebben het weer maar eens gefixt: de nieuwste film van de Coen broertjes blijft nazinderen in je hoofd, als het niet visueel is, dan zeker muzikaal.

'Inside Llewyn Davis' volgt de berooide folkzanger - hoe raadt u het? - Llewyn Davis terwijl hij in het New York van begin jaren '60 zijn carrière uit het slop probeert te sleuren na de dood van zijn zangpartner. Oscar Isaac vertolkt Llewyn overtuigend als een schitterend klootzakske (overnachtingen op sofa's afdwingen, de vriendin van zijn beste vriend zwanger maken, sympathiek is iets anders). En toch kan je niet anders dan Llewyn toch best leuk te vinden: misschien ligt het aan zijn compromisloze aanpak (royalty's voor een dwaas commercieel liedje laat hij zonder verpinken links liggen) of het feit dat zijn nummers die hij voor onverschillige platenbonzen demonstreert echt wel goed zijn? Of ligt het gewoon aan de kat?

Naast alle hilarische karikaturale nevenpersonages (de militair met muziekambities, de oude kraai slash secretaresse van de platenbaas, Coen-habitué John Goodman als jazzartiest met darmproblemen en zijn zwijgzame chauffeur zijn nog maar enkele van de eindeloze resem) is de kat misschien nog het beste gecast als nu eens minachtend, dan weer liefkozend of gewoon een noodlottig wezen.

De broertjes Coen laten je tot in je kleine teentje voelen dat deze zoveelste antiheld waarschijnlijk geen happy ending tegemoet ploetert, maar door de vele lachwekkende, cynische personages verzinkt 'Inside Llewyn Davis' nooit in een zwaarmoedig drama. En dan vergeten we nog de schitterende soundtrack, geschreven door T Bone Burnett (ken je misschien nog van 'O Brother, Where Art Thou?'). 

Een historie van falen in een ontspannend jasje gegoten, met hier en daar een vette knipoog in verstopt, yep, dit moét wel een Coen film zijn.

dinsdag 17 december 2013

Playtime

http://www.etsy.com/nl/shop/bkykid?ref=l2-shopheader-name
Bij de neefjes van mijn vriend hebben we het maar al te vaak gezien: krijgen die jongens superduur speelgoed, dan zijn ze aan het eind van de dag gegarandeerd druk in de weer met het grootste prul dat ze gekregen hebben. Kinderen hebben vaak niet veel nodig, hun fantasie is al fun genoeg. 

Zo merkte Becky dat haar éénjarige koter de rug van mama en papa nog de beste plaats vond om met treintjes en auto's te spelen. Dus waarom geen T-shirts maken met autobanen en treinsporen op de rug gedrukt? Kunnen de kindjes genieten van uren speelplezier en mama en papa van een gratis rugmassage.

Etsy shop bkykid

donderdag 12 december 2013

Watch it again, Sam: 80's video clips

Mocht je mij vragen wat mijn vroegste herinneringen zijn, dan kom ik uit bij het zien van tv-reeksen of vooral videoclips. Of dat nu wil zeggen dat ik gewoon van kleins af aan nogal visueel ingesteld was, dan wel of mijn ouders me te veel voor tv zetten als peuter, laat ik in het midden. Als kind van de jaren '80 zijn er uiteraard enkele klassiekers: 'Thriller' van Michael Jackson (talloze nachtmerries aan overgehouden), 'Take on me' van a-ha (clip wordt animatiefilm wordt strip wordt clip, als klein kind moest dit wel een impact hebben) en uiteraard 'Sledgehammer' van Peter Gabriel, een clip die gewoon nooit verveelt:



Schitterend toch en terecht verschillende awards gewonnen! Lange tijd dacht ik trouwens dat ik nachtmerries overgehouden had aan de clip van 'In the air tonight' van dat ander Genesislid, Phil Collins. Ik herinnerde me iets van water (door de tekst van 'In the air tonight' kwam dus de verwarring) en karikaturale poppen, maar vandaag heb ik dus ontdekt dat het eigenlijk om een video van Genesis zelf ging: 'Land of Confusion' (met poppen van de makers van 'Spitting Image'). Omdat ik nog steeds geen lekker gevoel erbij krijg, dacht ik om 'm toch maar niet in deze post te zetten. Zoek maar 's op dus. 

Terug naar 'Sledgehammer': aan deze clip werkten o.a. de mensen van Aardman ('Wallace & Gromit' iemand?) mee. Blijkt dat een andere videoclip die mij bijgebleven is uit mijn kindertijd ook door hen gemaakt is, een claymation video uit 1987 van Nina Simones 'My baby just cares for me':



En dan nog eentje waar ik naar het schijnt als peuter krom van lag van het lachen (tja): 'Living doll' van Cliff Richards met The Young Ones. Omdat een beetje nostalgie geen pijn doet:

zondag 27 oktober 2013

Waterdicht plan gezocht

Fietsen en regen, het is een combinatie die ik altijd al heb gehaat. Daarnet kwam ik druipend als een zeemeermin thuis door 5 luttele minuutjes door een wolkbreuk gefietst te hebben. Net nu ik me voorgenomen had om dat stalen ros weer te gebruiken om dagelijks meer dan 14 kilometer af te leggen.

Tijd voor een oproep dus: weet iemand waar een mens GOEDE fietsvriendelijke regenkledij kan aanschaffen? En dan bedoel ik geen flutregencape (heb ik al) of quasi nutteloze kawees. Nee, dan bedoel ik het soort waarbij water gewoon van de stof glijdt in plaats van genadeloos op te zuigen, het soort dat de belofte waterdicht te zijn ook echt inlost. Ik denk aan een cape of jas (oversized is toch 'in', right?) die ik eenmaal de vriestemperaturen aanbreken boven mijn warme winterjas kan aantrekken als ik dat wil. Ik denk aan een broek die ook over de schoenen kunnen om die te beschermen. Ik denk aan iets dat eens een origineel kleurtje mag hebben in plaats van khaki (het mag dan nog 'on trend' zijn momenteel, khaki vind ik maar een blah kleur). Ik heb tot nu toe vergeefs gezocht, wat vreemd is. Als fietsen de laatste jaren een groeiende graad van hipheid heeft verworven, waarom is dan nog niemand op het idee gekomen om leuke, degelijke fietsregenkledij te ontwerpen?

Of, als ik geluk heb, ben ik er gewoon nog niet op gestoten, weet het mij dan alsjeblieft te zeggen. Zal waarschijnlijk aan al die zure regen in mijn ogen liggen...

illustratie: Fiep Westendorp

maandag 14 oktober 2013

Think big

Drukdrukdruk, dat hoor je mij de laatste tijd antwoorden op de vraag hoe het met mij gaat. De vakantie is voorbij en er valt ineens nòg meer te beleven dan tevoren. Misschien verklaart dat wel waarom ik de weg naar mijn laptop niet altijd zo goed meer kan vinden: ik geniet gewoon te veel van de activiteiten en excitement die live te beleven vallen, best aan te raden trouwens! 
Een nieuwe superjob in 't vooruitzicht is daar maar één onderdeel van. Twee weekends terug was een bezoek aan The Big Draw in Gent bijzonder inspirerend. Vorig weekend kon ik dankzij het Teekproject in mijn thuisgemeente via een workshop zelf aan de slag op groot doek (1,35m op 2,20m werd het), iets wat je niet in pakweg je eigen living kan doen. Behoorlijk intensief, ladder op, ladder af, constant afstand nemen en nadenken, want iets met zulke proporties verfrommel je niet gewoon even snel als je niet tevreden bent. Wou de tussenstand al even delen met jullie. Na de komende drukkedrukkedrukke weken hoop ik alles nog verder te kunnen afwerken! ... En als je hier even moet wachten op een nieuw bericht, dan ben ik te veel aan het genieten.

woensdag 28 augustus 2013

't Is weer voorbij, die mooie (festival)zomer

De dagen worden alweer wat korter, de tent is netjes terug naar de bergruimte... De festivalzomer zit er wat ons betreft helaas weer bijna op. 
Dat veel leeftijdsgenoten festivals niet meer zien zitten, merken we al enkele jaren. Oké, wakker worden in een tent die de gemiddelde temperatuur van 40° heeft bereikt omdat je dringend naar een onwelriekend festivaltoilet moet slenteren is nu niet meteen een vijf sterren ervaring, maar een viertal dagen lichamelijk ongemak heb ik wel nog over voor fantastische muzikale ervaringen die je eeuwig blijft meedragen.

Tijd voor een overzichtje voor al die festivalafvalligen, dat ze tenminste weten wat ze gemist hebben:

De toppers

BadBadNotGood
Twee keer live meegemaakt in één festivalzomer. En laat live spelen nu net hun sterkte zijn. Deze drie Canadese piepkuikens slaagden erin om me kippenvel te bezorgen in een tent die temperaturen tot ver boven de 30° haalde op Dour. En elke muziekliefhebber weet dat kippenvel een onmiskenbaar teken is van een topoptreden voor je neus. Begrijp me niet verkeerd: op plaat klinken ze ook meer dan oké (ze zwieren trouwens zowat alles gratis online), maar hun aanstekelijke enthousiasme, technisch vernuft en ingenieuze spanningsopbouw moet je absoluut in levenden lijve ondervinden. Denk hiphop, electronica en postdubstep omzetten in jazzprecisie met een stevig paar rockkloten.

Mount Kimbie
Dat hun laatste wapenfeit 'Cold Spring Fault Less Youth' de laatste maanden zowat grijs gedraaid werd bij ons thuis zal het enthousiasme bij hun passage op Pukkelpop wel verhoogd hebben, maar live kan dit Londens duo serieus van jetje geven. King Krule was dan misschien niet mee, hun set leek een hitsige vrijpartij tussen etherische postrock en hevige elektronische bassen. Nu eens oogjes toe en wegdromen, dan weer handjes in de lucht en feesten. Ik was zodanig gefascineerd dat ik bijna in een achtergelaten bakje spaghetti bolognaise was getrapt. Alles voor Mount Kimbie!


De ontdekkingen

Breakbot

Deze Ed Banger telg flirt openlijk met de jaren '80 en discokitsch en geraakt er (live toch) moeiteloos mee weg, nu eens als Jezus look-a-like achter de knopjes, dan weer met live ensemble aan de synth. Ik herkende tot mijn verbazing nummer na nummer terwijl de naam me voor mijn festivalopzoekingen niks zei. Oorwormen noemen ze dat. Shaken en meekwelen de enige optie.

Superpoze

Even chillen achteraan deze tent, dacht ik op de laatste Pukkelpopdag. En ook wel, tiens, dit klinkt wel héél erg Flying Lotus. Superpoze tovert clicks en beats tevoorschijn die je op een zachte manier richting goedkeurende hoofdschudmodus trekken.

Slow Magic 
Een masker was het eerste wat ons opviel, het mocht dan niet zo gesofisticeerd gefabriceerd eruitzien als dat van pakweg SBTRKT, maar het trok je alvast al iets meer in het universum van Slow Magic vol dromerige electronica (gewoon met het startknopje ingedrukt weliswaar). Live ging alle aandacht naar de beats aangezien onze gemaskerde mysterieuze figuur niet weg te slaan was van die ene drum (en er olijk een drietal keer mee in het publiek verdween).


De oudgedienden

Jurassic 5 
Bewezen op Dour dat hiphop live wél strak en straf kan klinken. Vijf sterren, zonder twijfel!

Balthazar
Klasseband van eigen kweek met gesofisticeerde songs die live keer op keer feilloos gebracht worden. Top!

James Blake

Zijn set in Sète in een amfitheater met zicht op Middellandse Zee was onvergetelijk. In de Marquee op Pukkelpop waren de omstandigheden iets minder ideaal: ademinhoudende stiltes verstoord door het gedreun van de Boiler Room. Niettemin: 't was toch weer bloedmooi.

Bat For Lashes

Natasha Khan was in vorm. Rondspringend, lachend, zwaaiend genoot ze van het enthousiaste publiek. De nieuwe plaat 'The Haunted Man' is misschien niet helemaal mijn ding, maar live kwamen de nummers veel beter over en vloeiden ze beter samen met het sprookjesachtige universum van haar twee vorige telgen. Single 'Laura' was onmiskenbaar hét hoogtepunt.

The XX

Main stage op Pukkelpop, oei, dacht ik. The XX gedijt natuurlijk stukken beter in een intieme zaal- of tentomgeving, maar als echte fan ga je gewoon vooraan staan en merk je dat je zelfs in open lucht kan verzwelgen in al die schoonheid en de chemistry tussen dit straffe drietal.

Eerlijk gezegd, na Dour festival dit jaar, dacht ik zelf ook dat vier dagen festival misschien wel iets erover begon te gaan. Dat was dan wel te wijten aan de beats blazende red bull party camionette die ons op onze camping tot 8u 's ochtends geen minuutje slaap gunde (hé, ik betaal camping om te slàpen!). Maar misschien moet ik toch maar afwachten wat die line-up volgend jaar geeft. Eén dagje zal er zeker wel nog in zitten, of twee, of drie, of héél misschien wel vier...

zondag 11 augustus 2013

Lichtballon

Een idee zo simpel dat het een wonder is dat ik dit nog nooit eerder gezien heb. Boris Klimek ontwierp deze plafond- en wandlampen geïnspireerd door jeugdherinneringen. Zijn Memory serie bestaat uit ballonnenlampen die je met het touwtje aan en uit kan zetten. Geniaal en fun. Want!

Bron: Retro To Go

zondag 4 augustus 2013

Ogen en oren verwennen

Als je zou moeten kiezen: liever doof of blind? Geen van beide natuurlijk. Mijn lieve wederhelft neigt misschien meer naar het auditieve en ikzelf naar het visuele, maar beiden hebben we ook een voorliefde voor elkaars voorliefde. Dit weekend hebben we er dan ook voor gezorgd dat zowel oren als ogen verwend werden met 2 culturele uitstapjes.

Beginnen deden we met een bezoekje aan het Fotomuseum in Antwerpen, waar momenteel de tentoonstelling 'You ain't seen nothing yet' loopt. Muziek en fotografie zijn onafscheidelijk. Denk maar aan iconische platenhoezen of de sinds MTV hoogst belangrijke videoclips. Deze tentoonstelling gaat nog een stapje verder op zoek naar de link tussen deze 2 kunstvormen.

Bleven het hardst hangen: de fotoreeks 'The Disciples' van James Mollison. Hierin portretteert hij die hard fans van bekende artiesten en bands. Creepy hoe je puur door kledij en kapsels meteen raadt welke muzikanten ze verafgoden!

Voor de reeks 'We want more' maakte Daniel Cohen foto's van artiesten wanneer ze afgeleefd/uitbundig/uitgeput/kribbig nog even de backstage induiken alvorens terug het podium op te gaan voor één of meer bisnummers. Gevolg: geen poses, maar levensechte snapshots.

Zaterdag trokken we naar Oostende voor de Marvin Gaye midnight love tour, waarbij je via een digitale wandeldocumentaire alles te weten komt over hoe Marvin Gaye begin jaren '80 in Oostende vertoefde om tot rust te komen en zijn carrière terug uit het slop te halen. Grote aanrader! Je hoeft niet noodzakelijk een superfan van Marvin te zijn om de (vaak amper een 4-tal minuten durende) filmfragmenten te appreciëren, naast serieuze documentaire zit er ook humor en natuurlijk hopen muziek in. Bovendien leer je Oostende eens op een andere manier kennen. En doe je een fikse wandeling in tussentijd!

Bon, ogen, oren én fysieke conditie verwend: win, win, win!

zondag 7 juli 2013

Last shop standing

Oké, echt filmkijkweer is het niet, maar ik wou toch even de documentaire 'Last shop standing' met jullie delen. Onlangs besteld voor de verjaardag van mijn vinylliefhebber van een wederhelft en ondertussen al bekeken en goedgekeurd! 

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Graham Jones gaat deze docu op zoek naar het antwoord waarom bijna 2000 platenwinkels verdwenen zijn uit de UK. Een kleurrijk gezelschap aan platenwinkeleigenaars en muzikanten zoals onder meer Paul Weller en Billy Bragg omschrijft de opkomst van vinyl tot waar het allemaal verkeerd ging en probeert te antwoorden op de vraag of er nog hoop is voor de toekomst.

'Last shop standing' is grappig en verhelderend, kort en bondig (50 minuten film tegenover 74 minuten extra's!) en voer voor elke vinylliefhebber.

http://lastshopstanding.com

donderdag 20 juni 2013

Lay-z

Moest heel hard lachen toen ik deze illustratie zag. Deze vloeide uit de hand van Sven Franzen, een jonge Nederlandse illustrator die zowel realisme als karikatuur aan kan in een less is more modus, als er maar humor mee gemoeid is. Puik!

http://www.svenfranzen.com

donderdag 30 mei 2013

Ron Mueck

Maar liefst een uur stonden we in rij aan Fondation Cartier aan te schuiven om de tentoonstelling van Ron Mueck te bezichtigen. Een wachttijd die we in Parijs eerder associeerden met pakweg het Louvre. Dat het al 8 jaar geleden was dat een grote tentoonstelling van deze Australische kunstenaar te bezichtigen was in Europa, zal er wel voor iets tussen zitten. En dat hij speciaal voor deze gelegenheid drie nieuwe werken had gemaakt.

Wat wist ik over Ron Mueck? Dat hij hyperrealistische sculpturen in ongewone proporties maakt. Wat weet ik nu meer? Dat je deze tentoonstelling écht moet ondergaan. Het is pas bij confrontatie in levenden lijve dat je echt de impact van Muecks kunstwerken ondervindt. Ik heb meermaals kippenvel gekregen door rond zijn werken te wandelen. Lang geleden dat ik nog zò aangegrepen werd door kunst! Negen sculpturen en that's it, maar negen die blijven nazinderen. Straf!

Tip: bezoek eerst de begane verdieping en ga dan pas in de kelder. En houd vooral de documentaire 'Still Life: Ron Mueck at Work' tot het laatste. Hierin zie je hoe tergend langzaam zijn drie recentste kunstwerken tot stand kwamen in zijn studio in noord Londen. Ook zonder de meester aan het werk te zien, zal je de meesterlijkheid van zijn werken zelf wel aan den lijve ondervinden. Als je voor 29 september nog in Parijs geraakt: aanstippen als een must visit!

http://fondation.cartier.com

dinsdag 28 mei 2013

Paris, dag 2: drop yourself and then shop

Dag 2 begon behoorlijk pijnlijk. Waren we net de metro aan het uit wandelen, bleef ik wel haperen aan een van de laatste traptredes met een niet al te zachte landing op de knie als gevolg. Parijs op halve krachten dan maar, een schril contrast met de dag voordien. Ondanks mijn mankende zelve werd het alsnog een topdagje.

9h09 - Marché aux Puces de Vanves
Een kleinere rommelmarkt vlakbij Porte de Vanves, maar eentje waar je tenminste nog wat kan afdingen. De rommelmarkt in Saint-Ouen hadden we op een vorige trip bezocht en die was héél mooi qua spullen, maar peperduur en vol zwermen toeristen. In Vanves moet je iets meer snuisteren en zoeken, maar je hebt tenminste wat meer ademruimte. Let wel, voor jaren '60 of '70 spullen moet je hier niet zijn, voor jaren '50 of ouder wel.


11h30 - Fondation Cartier
We konden Parijs niet verlaten zonder iets bezocht te hebben, dus op naar Fondation Cartier voor de - aan de rij wachtenden te zien - hevig geanticipeerde tentoonstelling van Ron Mueck. Een uur hebben we staan wachten. Of het de moeite was? Dat vertel ik jullie in de volgende post nog...


Het oorspronkelijke plan was om nog een wandeling langs Canal Saint-Martin te maken, maar door het lange wachten aan Fondation Cartier én de nog steeds pijnlijke knie besloten we maar meteen richting 18de arrondissement af te zakken, want daar zou de bus ons opwachten. 

14h31 - Paperdolls
De prijs voor de mooiste winkelinrichting in Parijs gaat ongetwijfeld naar Paperdolls. Conceptueel ingedeeld als een winkelappartement die onafhankelijke ontwerpers huist, heb je een gedeelte badkamer, keuken, dressing, enzovoort. Prachtige meubels, pastelkleurtjes, bordjes en stoelen aan plafond, je voelt je als een ware Alice die Wonderland binnenwandelt. Om nog maar te zwijgen over de wondermooie kledij (let wel: prijzig!) en juwelen, allemaal in een goed uitgekiende, romantische sfeer. Jammer dat we geen tijd meer hadden om uitgebreid rond te kijken.


14h47 - MILK (Mum in her little Kitchen)
Eten, dat moest ook nog gebeuren. Dit adresje had ik genoteerd als laatste stop. Rustig binnen eten was helaas geen optie: tot zessen was alles volgeboekt voor de brunch. Nota aan mezelf: volgende keer reserveren om wat langer van het retrointerieur te kunnen genieten. De no nonsense gerechtjes kon je gelukkig ook opgewarmd meenemen. Kleine portie, maar ook een kleine prijs, en als de gehakt/courgettecrumble smaakt, dan klagen we niet.

http://www.milk-lepicerie.com

maandag 27 mei 2013

Paris, dag 1: shop 'till you drop

Parijs in 2 dagen, minder dan 2 dagen zelfs. Veel te weinig tijd, noem ik dat. De bezienswaardigheden (Louvre, Musée d'Orsay, Centre Pompidou, Montmartre, Quartier Latin, ...) hadden we op een vorige trip jaren geleden al eens gedaan, dus de keuze voor dag 1 was simpel: shoppen! Gemakkelijke sloefkes, check. Metroticket, check. Research, adresjes, openingstijden, check. Houd je schrap voor een rollercoaster genaamd dag 1.

12h - Artoyz
Hét adres bij uitstek voor designer toy freaks zoals mijn wederhelft. Toys, toys, toys! Hier en daar waren er ook wat 'blind boxes' niet meer zo 'blind', maar al opengemaakt: ideaal als je écht je verzameling wil vervolledigen dus. Artoyz heeft ook zijn eigen vinyl toy series, dus enkele 'speciallekes' vallen er wel te scoren. De tijdelijke tentoonstellingen in de kelder krijg je er gratis bij.


13h30 - Kiliwatch
Vintage heaven. Killiwatch blijft de referentie voor hopen vintage kledij, netjes opgedeeld in kleurenschema's en dat op een (vooral naar Parijse normen) uitzonderlijk grote oppervlakte. Misschien een beetje een open deur intrappen, maar dit blijft een goed adresje en we passeerden er toevallig, dus dan moet je toch eens binnen om te gaan snuisteren.


13h52 - l'Illustre Boutique
Dit kleine winkeltje is volledig toegewijd aan hedendaagse illustratie: ingekaderde illustraties, bedrukte tassen, kaartjes, schriftjes met - uiteraard - mooie illustraties. Charmant!


14h17 - My Electro Kitchen
Aangezien we toch in de buurt waren, toch eens gaan piepen aangezien dit een favoriet was op onze vorige trip naar Parijs. Maar helaas, bij deze bevestigd: definitief gesloten. Boehoe!

15h06 - The Impossible Project
Een regenbui joeg ons een klein winkeltje binnen dat voorwaar de grot van ali baba bleek. Toen Polaroid definitief de productie van zijn befaamde instantcamera's stopzette, zetten de mensen achter The Impossible Project alles in het werk om nieuwerwetse camera's en filmvellen te maken. Wij hebben nog een origineel toestel thuis staan die we ooit op een rommemarkt op de kop tikten, dus moest ik wel van de gelegenheid gebruik maken om wat fotovellen te kopen om eens te testen of die wel nog werkt. Waar regen niet al goed voor is!


16h45 - Monsieur Poulet
De winkelruimtes in Parijs vallen meestal enorm klein uit. Zo ook bij Monsieur Poulet. Hier moet je zijn voor T-shirts en hoodies van biokatoen voor hem, haar en kleine uk. Monsieur Poulet organiseert wedstrijden voor grafici. De winnende ontwerpen worden gedrukt op de producten en hopla, je loopt rond met een originele illustratie aan je lijf!


16u59 - Bird on the Wire
Alles wat je niet nodig hebt, maar altijd al hebt willen hebben: hét adres voor originele cadeautjes, gadgets waarvan je gaat gniffelen, juweeltjes, hebbedingetjes. Enfin, je weet niet waar eerst kijken. My cup of tea! Met een volle tas extra gewicht als resultaat.


17h54 - Le silence de la Rue
Platenwinkel naar het principe 'een beetje van alles'. Wel een nors heerschap aan de winkeltoog die voorbeluisteren interpreteert als de plaat voor de volledige winkel opleggen. Als je weet wat je wil, moet je misschien eens binnenspringen dus. Zoniet. Euhm... niet.


18h29 - Sessùn
Dit Franse merk maakt watertandend mooie kledij. Ik ben een sensitieve freak als het op fashion shoppen aankomt en qua stoffen ben je hier zeker van een enorme sensatie. Ook in de portemonnee... Voor als je jezelf écht eens wil verwennen dus.


18h56 - Souffle Continu
Een veel aangenamere plaatjesshoppensfeer dan in La Silence de la Rue. Ook hier opnieuw een aanbod dat alle kanten uitgaat en niet echt in één iets specialiseert. Voor elk wat wils, laat ons zeggen. Correcte prijzen én voorbeluistermogelijkheid van vinyl, weliswaar mits beschikbaar op cd. 


20h - Palais de Tokyo - Tokyo Eat
Van al dat shoppen krijgt een mens al eens honger. Al ooit eens getest en goedgekeurd, dus hadden we al op voorhand gereserveerd om terug in het kunstige decor van Tokyo Eat te dineren. 
Voordeel 1: het museum waarin Tokyo Eat is ondergebracht blijft tot 0u open, dus een bezoekje kan zowel voor als na de maaltijd. 
Voordeel 2: er is ook een museumshop met een uitgebreid aanbod kunst- en designboeken.
Voordeel 3: het eten is er bedrieglijk simpel, maar vooral een smaaksensatie en daardoor toch die extra Euro's waard. 
Voordeel 4: ondertussen word je ook nog eens op goede muziek getrakteerd door een dj, mits die nog boven het gekwebbel van de Parijse bobogemeenschap uitkomt. 
Nadeel: vegetarisch? Dat kennen ze hier niet. 
Tip 1: probeer de sapjes, die zij helemaal hun dada: mijn appelseldersapje was ronduit heerlijk. 
Tip 2: bestel zeker een dessert, ze tillen je maaltijd nog een niveau hoger.

http://www.palaisdetokyo.com/fr/lifestyle/le-tokyo-eat

donderdag 9 mei 2013

Fotofoor

Feestdag, en een foor naast onze deur. Dat vraagt om de deur uit te gaan, dachten we zo, en nee, niet richting foor. Richting Budafabriek in Kortrijk, want daar kan je nog tot 9 juni de fototentoonstelling Aller Retour bezoeken: werken van Belgische, beter nog, Kortrijkse fotogiganten Carl De Keyzer, Stephan Vanfleteren en Bieke Depoorter. Dat het de moeite was, en dat elke fotograaf op zijn eigen manier een sterke indruk op ons netvlies heeft achtergelaten, verklappen we graag.

De ontroerende intimiteit van Bieke Depoorters foto's die me al eerder op deze blog wist te raken.


De imposante grootsheid en oog voor detail en compositie in Carl De Keyzers 'Moments before the flood'.

Letterlijk binnenwandelen in het werk van Stephan Vanfleteren: een constructie van uitgaves van 'Façades & vitrines' en de schoonheid in vergane glorie bewonderen.

Nakaarten bij een koffietje in Café Retour en beseffen dat we geen favoriet kunnen of willen aanduiden van de fotografen, alle drie waren ze op hun eigen manier even straf. 

En als dessert nog eens naar de gratis duotentoonstelling van Athos Burez en Titus Simoens kuieren in de paardenstallen van het Broelmuseum. Twee jonge fotografen in dialoog: van wie zou welk werk zijn? Doet het er eigenlijk toe als de sfeer versmelt en de foto's elkaar net versterken?

A well spent afternoon, noemen we dat, en enkele uurtjes minder foorlawaai.