Het is dus uiteindelijk een genadeloze zon geworden op Pukkelpop 2010 (dank u, grillig Belgisch weertje, maar 't was er weer wat over, hé). Teruggekeerd met een snotneus, mistig hoofd en glitterbarbiefestivalbandje (Chokri, excuseer, maar het bandje was erover, zelfs al was het de 25ste verjaardagseditie).
En natuurlijk ook met een hoop nieuwe muzikale belevenissen. Op naar mijn toppers:
The XX was voor mij hét absolute hoogtepunt van het festival. Dat ik hun plaat van binnen en van buiten ken, gaf ze wel al wat voorsprong natuurlijk. Ik had ze al eens in Le Grand Mix bezig gezien, maar vrijdag was het zoooo anders. Er hing ware elektriciteit in de lucht (“This was totally different than Werchter” stamelde Oliver). Het publiek was erg ontvankelijk en brulde nagenoeg elk nummer mee, wat het drietal, dat soms iets te ijzig en statisch overkomt bij optredens, duidelijk losweekte. Magisch!
Queens Of The Stone Age was als het weerzien van een oude vergeten liefde: de kriebels fladderden onmiddellijk terug op toen ze ‘Feel Good Hit of the Summer’ inzetten. Ik sta open voor elk muziekgenre, maar aan een good old portie strakke rock à la QOTSA kan toch weinig tippen. Seks in muziekvorm, noem ik dat.
Eels moest en zou ik zien. Nagenoeg alles wat Mark Everett uitbrengt, raakt een gevoelige snaar bij mij en ik had hem nog nooit live aan het werk gezien. Vrijdag koos hij resoluut voor een ruigere set met een bluesy knipoog. Ijsjes werden uitgedeeld, een dansje kon ervan af: mister E was opvallend goedgeluimd. En dat vertaalde zich in zijn set: perfect, strak opgebouwd en vooral zonnig (wat dacht je van een cover van ‘Summer in the City’?).
Verder ook goede punten voor:
Matt and Kim: voor hun ongelooflijk aanstekelijk enthousiasme en charme waarmee ze een volledige Marquee wisten in te palmen. Eenvoudige electropunkriedeltjes die zich hardnekkig in je hersenen vasthaken.
Mark Lanegan: voor zijn eenvoud. Eén rapsende weemoedige stem en één elektrische gitaar is voldoende voor een hele resem kippenvelmomenten.
Band of Skulls: voor hun opwindende liveset. Ze zijn live indrukwekkend, rechttoe, rechtaan, eerlijk, sterk. Hier zullen we nog veel van horen.
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Maar we raden vooral aan om te zorgen dat je er volgend jaar gewoon zélf ook bij bent.
Als ik een teleurstelling moet noemen, dan was er maar één grote:
Mensen razend nieuwsgierig maken met een gigaverrassing die na de afsluitset van de Dewaelebroertjes zou volgen en komen aandraven met... vuurwerk? Misschien ben ik te verwend, maar daar vind ik weinig spectaculair aan, behalve dan dat er spectaculair veel van onze centjes de lucht ingeschoten werden. En aan diegene die het gerucht gelanceerd had dat Gorillaz de big surprise was (het stond naar het schijnt op hun Myspace of zo?): Damn you, ik wou het zoooo graag geloven dat ik een half uur hardnekkig voor het hoofdpodium ben blijven zitten.
Maar enfin, als er nog eens 25 jaar schitterende muziek op Pukkelpop passeert, dan is het vergeven en vergeten.
1 opmerking:
haha uw glitterpukkelpopbandjesfobie (wat een woord) niet kunnen tegenhouden... :)
als gewoonlijk, leuk report al heb ik geen van uw highlights gezien, daar ik maar een ééndagsvlieg was... (zonder snif & snotter weliswaar;))
Een reactie posten