Tijd voor een drieling

Of ik geen tekeningen wou maken voor affiches van Week van de amateurkunsten? Twijfelen, dat deed ik even. Niet omdat ik geen zin had (hàllo, ZIN genoeg!), maar omdat ik eerst even moest uitrekenen of ik wel tijd had.

Als het hier verdacht windstil was, dan komt dat door de fulltime tijdelijke (nog eentje om aan de verzameling toe te voegen) cultuurjob die ik aan het uitoefenen ben. Fijn, omdat je je even weer deel van de 'normale' werkende mensheid waant. Frustrerend, omdat je merkt dat het nogal wat - euhm - tijd en aandacht opslorpt en al die tekenprojecten die je in je hoofd hebt op die spreekwoordelijke lange baan belanden.

Doen, was gelukkig toch de conclusie (met dank aan dat tekenstemmetje in mijn hoofd). De opdracht: 4 beelden afleveren. Eén voor een expositie, één voor filmworkshops en één voor een evenement waarbij het Cultuurpad in Wevelgem even tot een muzikaal getint Montmartre wordt omgedoopt. En dan nog één om deze 3 beelden in één overzichtsaffiche samen te brengen.
Net die samenhang was de grootste worsteling toen er aanvankelijk alleen clichétekeningen in mijn schetsboek verschenen. En dan was er een idee. Samenhang kan je forceren door herhaling. Wat als ik nu eens dezelfde dame drie keer teken, maar door andere details en materialen eigenlijk drie muzes creëer? Daar waren ze dan, een drieling: drie keer hetzelfde en toch verschillend. En ja, ik heb een stiekem favorietje die de sterrenrol kreeg voor de samenvattende rol. Binnenkort proberen ze je in Wevelgem richting Week van de amateurkunsten te lokken... als je tijd hebt tenminste.