Arno

Woensdagochtend was ik wel héél snel op de hoogte van de geboorte van Arno. Eén van de voordelen als je een geboortekaartje ontwerpt: je volgt alles vanaf de eerste rij. Strikte geheimhouding van de naam (vooral als je de aanstaande ouders goed kent) is dan misschien weer één van de nadelen: keer op keer verschool ik me angstvallig achter de laptop als de wederhelft weer maar eens iets uit de keukenkast moest komen halen (Oké, laat ons zeggen dat de keukentafel die dienst doet als bureau eerder een nadeel is).

Bert en Herlinde hadden geen welomlijnd idee toen we samenzaten voor het ontwerp. Geen roze, want het is een jongen (allez). Misschien iets met lente want de geboorte was voor mei uitgerekend. Enfin, dit was een doe-maar-je-zin-opdracht dus. Ik had beloofd om enkele schetsen te maken, maar uiteindelijk bleef het bij één: een portret van het gezinnetje met mama, papa, grote zus Hannah en ondertussen ook grote broer Warre. Gelukkig waren Bert en Herlinde meteen gewonnen voor het idee. Na een paar aanpassingen (de zonnebloempot kwam erbij, Warre wou per sé een blauw t-shirt en het bladerkadertje mocht wat kleurrijker) was het kaartje er. En nu is Arno er eindelijk ook! Welkom!

In Carll's head

Met het spreekwoord 'van uitstel komt afstel' in gedachten trokken we vandaag naar Gent voor de tentoonstelling 'In my head' van illustratorgrootheid Carll Cneut in de Sint-Pietersabdij. Dat we nog één weekendje konden wachten, maar nee, want van uitstel...

Ik had alleen maar lovende woorden en superlatieven gehoord van mensen die de tentoonstelling al bezocht hadden, maar ondanks alle tipjes van de sluier bleek het een must om het zelf eens te beleven. Nu, als je bij aanvang al de vraag krijgt of je de audiogids in het Nederlands of het West-Vlaams wil, dan krijg je het als 'West-Vlamske' toch al even warm vanbinnen.

Als ik iets mag aanraden is het om niet ongeduldig door de eerste ruimte te stormen aangezien er daar nog niets te horen valt: er valt des te meer te zien! Een ruimte vol zelfgemaakte polaroids van Carll Cneut, proppen papier en een videointerview zetten meteen de toon: dit wordt iets hoogst persoonlijks. 
Met Wouter Deprez die op zijn eigen sappige manier Cneuts jeugd in Geluwe in je oor vertelt, fluistert en brult, slenter je met grote ogen door de magnifieke decors van de tentoonstelling die keer op keer perfect de juiste toon zetten: zelden zo'n mooie, leuke opstelling gezien! 

Na (dju, 't is al gedaan) het afgeven van de audiogidsen was het nog niet getreurd: tijd om de illustraties van dichtbij te bewonderen. Mond open van verbazing je afvragen hoe hij het klaarspeelt om zo klein én gedetailleerd te werken! En mocht je écht nog vragen hebben, dan kan je hem die misschien zelf stellen: voor de tentoonstelling verhuisde Carll Cneut zijn atelier naar de Sint-Pietersabdij waar hij vaak met een glimlach al die nieuwsgierigen verwelkomt (ja, hij was er!).

Bon, 't is duidelijk: liever vandaag nog dan morgen daarheen, want de tentoonstelling loopt maar tot 10 mei meer! En van uitstel komt afstel.

Plannetjes

Neurotisch, zo kan je me vaak wel noemen. Ik 'plan' graag. Als ik op citytrip ga, zou ik al restaurants op voorhand durven boeken. We hebben geen gps, maar bij een autorit laat ik niets aan het toeval over en vertrek ik pas als ik een van buiten geblokte wegomschrijving bij de hand heb (voor als ik een detail vergeten ben). Lijstjes maken van boodschappen, van to do's op het werk, zelfs van dromen...

En dan vroeg auteur Koen D'haene of ik geen zin had om zijn nieuwste kinderboek te illustreren. We deelden dezelfde gemeente als woonplaats en hadden al wat gekeuveld op artistieke evenementen, in de bibliotheek, ... Euh, dat stond niet echt in mijn plannen, en aangezien mijn tussendoorjob volop richting stresshoogtepunt afstevende, vroeg ik even bedenktijd. Even kijken of ik het kon inplannen.

Met een beetje aanporrende hulp van een goede vriendin (you know who you are) besloot ik ervoor te gaan en te zien waarheen het me leidde... zonder te gedetailleerd te plannen. Wat begon met een vraag, resulteerde in het lezen van een boek, schetsen, schetsen werden goedgekeurd, schetsen werden net gezet. Kaft moest er komen. Samenzitten met de uitgever. Aanpassingen, proefdruk, aanpassingen kaft, en over exact twee weken is hij er dan: 'De plannetjes van papa'. Koen D'haene schreef vier grappige verhaaltjes voor kinderen vanaf 7 jaar over Siemen die van kleine zaken levensgrote problemen maakt. Maar ook over een papa die zijn zoontje altijd ter hulp snelt, met stomme plannetjes, vindt Siemen, maar ze helpen wel. En ik? Ik tekende maar wat.
Nee, serieus, Koen plande in feite zo goed als alles (dank je, Koen!), en ik liet hem begaan en ging mee in zijn plannetjes.

Op zaterdag 25 april, Kinderboekendag, stellen Koen en ik 'De plannetjes van papa' voor in Standaard Boekhandel Menen en Wevelgem en kan je voor het eerst het boek besnuffelen (sorry, ik ben een boekenruiker) en doorbladeren. Kom gerust eens langs. En als ik wat zenuwachtig lijk of met mezelf geen blijf weet: ik had dit allemaal niet gepland.

Tijd voor een drieling

Of ik geen tekeningen wou maken voor affiches van Week van de amateurkunsten? Twijfelen, dat deed ik even. Niet omdat ik geen zin had (hàllo, ZIN genoeg!), maar omdat ik eerst even moest uitrekenen of ik wel tijd had.

Als het hier verdacht windstil was, dan komt dat door de fulltime tijdelijke (nog eentje om aan de verzameling toe te voegen) cultuurjob die ik aan het uitoefenen ben. Fijn, omdat je je even weer deel van de 'normale' werkende mensheid waant. Frustrerend, omdat je merkt dat het nogal wat - euhm - tijd en aandacht opslorpt en al die tekenprojecten die je in je hoofd hebt op die spreekwoordelijke lange baan belanden.

Doen, was gelukkig toch de conclusie (met dank aan dat tekenstemmetje in mijn hoofd). De opdracht: 4 beelden afleveren. Eén voor een expositie, één voor filmworkshops en één voor een evenement waarbij het Cultuurpad in Wevelgem even tot een muzikaal getint Montmartre wordt omgedoopt. En dan nog één om deze 3 beelden in één overzichtsaffiche samen te brengen.
Net die samenhang was de grootste worsteling toen er aanvankelijk alleen clichétekeningen in mijn schetsboek verschenen. En dan was er een idee. Samenhang kan je forceren door herhaling. Wat als ik nu eens dezelfde dame drie keer teken, maar door andere details en materialen eigenlijk drie muzes creëer? Daar waren ze dan, een drieling: drie keer hetzelfde en toch verschillend. En ja, ik heb een stiekem favorietje die de sterrenrol kreeg voor de samenvattende rol. Binnenkort proberen ze je in Wevelgem richting Week van de amateurkunsten te lokken... als je tijd hebt tenminste.

kersttrio

Wanneer maak je eens kaartjes? hoorde ik al eens vragen. Wel, Cathy van Pop-up Gusta vroeg het ook, en dan nog eens voor een goed doel. De opbrengst van deze pop-up shop in Kortrijk gaat naar CineMaatjes, waarbij Buda Kortrijk filmvoorstellingen biedt voor kansarme gezinnen. Zoals dat met pop-ups gaat, moet je je haasten: je kan er nog één weekend heen voor dat eindejaarsshoppen of misschien voor één van de drie kerstkaartjes die ik voor Gusta ontworpen heb.

Wat mij naadloos bij mijn goede voornemens voor 2015 brengt: mezelf meer dergelijke duwtjes in de rug geven om mijn tekeningen in echte producten om te zetten. To be continued...

Afijn: vrolijke kerstballen en kruip nog eens wat dichter tegen die geliefden aan de komende weken!

In no great hurry: 13 lessons in life with Saul Leiter

Dat het leuk is dat er een boek met zijn werk uitgegeven is, maar dat hij niet snapt waarom een Europese regisseur hem lastig komt vallen om een documentaire over hem te maken, mompelt Saul Leiter. Voor 'In no great hurry' (2012) viel Tomas Leach fotograaf en kunstenaar Saul Leiter een drietal jaar lastig. Hij legde vast hoe de tachtiger probeert zijn appartement vol negatieven, prints en souvenirs te ordenen, hoe hij zijn vertrouwde buurt rondsjokt, camera nog steeds in de hand, en hoe hij mijmert, mompelt en plaagt.

Van begin tot einde bekeek ik deze documentaire met een brede glimlach. Leiters foto's hadden me al eerder geraakt in hun verstilling, kadrering en prachtige manier om kleuren vast te leggen. Dit charmante, eerlijke portret doet je alleen nog meer van Leiter houden. Nederig, kwiek, innemend en altijd met een kwinkslag weet vooral Leiter zelf je even te doen stilstaan bij alles. Er is tenslotte geen haast bij...

Bron: http://www.innogreathurry.com

Hoola hoop hooray

Tigerprint, het designbedrijf verantwoordelijk voor de papierwaren van Marks & Spencer, had in augustus een nieuwe wedstrijd lopen rond 'cute character'. Uiteraard kon ik het met zo'n onderwerp niet laten om deel te nemen en hoola hoop hoera! 1 van mijn 4 ontwerpjes haalde de shortlist. Een hele eer om mijn koalaatje tussen zoveel mooie designs te zien staan!