Mijn kleine teen zegt dat we deze winter weer heel wat kant zullen terugzien. Bij mij alvast geen protest en zeker niet als het in de vorm van deze prachtjuwelen van Etsywinkeltje White Owl is. Ziet eruit als 'kan ik ook wel maken', maar mezelf (en mijn twee linkerhanden) kennende, zal ik het toch best aan professionals overlaten. I like!
Schots designtalent en kunstenaar Scott Jarvie creëerde een stuk dat we allemaal ook zouden kunnen maken, mits een zot koppeke en zeeën van tijd: de Clutch Chair is gemaakt uit 10.000 rietjes en is - u raadt het al - een aanklacht op onze wegwerpmaatschappij. Do try this at home!
Dit is hilarisch: Sushi Baby Booties, te koop op Etsy. Gemaakt uit zachte fleece, lekker warm, maat 4 tot 8 maanden en keuze tussen 4 verschillende soorten. Voor de hippe ouders die hun baby mee willen nemen op een sushi date of een leuk cadeautje voor de mama's die na hun zwangerschap eindelijk weer sushi mogen eten, staat er op de webstek. Waar blijven ze het toch halen?
Oef, ik begin eindelijk weer in mijn normale ritme te hervallen (lees, niet onooglijk laat opblijven om nog iets op deze blog te posten). Dus eventjes gedaan met voorrang verlenen aan muziek, we schakelen weer over op vanalles-en-nog-veel-meer-modus.
Jack Peñate bleek een waar hyperkinetisch gevalletje. Aanstekelijke ultrazomerse songs, maar ondergetekende bleef niet lang genoeg in de Marquee hangen om er echt een samenhangend waardeoordeel op te plakken. Excuses.
Hudson Mohawke (*****) , ofte Ross Bichard, zag er misschien uit als een verlegen nerd die rechtstreeks van zijn zolderkamertje naar Pukkelpop verscheept was, maar hij bewees zich meer dan voldoende in de Chateau als nieuwe wonderkind van de Warpstal. Zijn twisted hiphopbeats mengden zich moeiteloos met experimentele klanken en knip- en plakwerk, maar bleven uitermate dansvriendelijk. Nummers als ‘ZooOOOoOOm’ en de remix van Tweets ‘Oops oh my’ bleven onvermijdelijk in je hoofd hangen eenmaal je ze gehoord had. Houd dit genie in de gaten!
Het plan was om Rusko te gaan bekijken in de Chateau, maar die bleek – duh – veel te klein om alle geïnteresseerden op te vangen. Logisch als de Magic Tent op Dour al veel te klein was voor deze dubstephitjesmachine. Dan moesten we ons maar vastklampen aan de herinnering hieraan. Toch bizar dat de programmatoren van Pukkelpop niet door hadden hoe populair Rusko geworden was in het afgelopen jaar.
Dan ware het misschien verstandiger geweest om te ruilen met Yo Majesty (**) in de Dance Hall, hun optreden was toch al... euhm... behoorlijk intiem. Wij hebben toch iets meer borst gezien dat ons lief was, niet dat we preuts zijn of zo, maar het deed niet bepaald veel goeds voor de muziek. Twee vuilbekkende lesbische dames die boven platte electro rapten mocht dan wel een belevenis te zijn, na enkele nummers en evenveel blootstellingen bleken Yo Majesty vooral een one trick pony te zijn. Geeuw.
Nee, geef ons dan maar Peaches (****), ook niet verlegen voor wat voze praat, maar tenminste muzikaal gezien nog hoogst interessant. De kostuumwissels van deze zotte madam volgden zich in een hallucinant tempo op (de ene outfit al gekker en schaarser dan de andere). Peaches was niet uitsluitend show, maar ook rechttoe rechtaan snijdende gitaarrock en dirty trashy electro. Zalig, schitterend! En hey, het is tenslotte ook heel wat moeilijker om het publiek hun shirts te laten uittrekken in plaats van zelf met de tieten bloot te gaan.
Klaxons (*****) knalden er meteen op los met ‘Atlantis To Interzone’. Meteen tekenend voor energie van de rest van de set, eentje waar eindelijk eens niet alle hitjes tot op het einde achtergehouden werden. Gewaagd op zich al om de radiokleppers doodleuk te integreren in de rest van de set. Bovendien viel hierdoor nog meer op dat de rest van de songs totaal niet moesten onderdoen voor de singles. Dit optreden was ijzersterk en bewees nogmaals hoe steengoed ‘Myths of the Near Future’ wel is.
Bon, ik ga eerlijk zijn, N*E*R*D liet me totaal onverschillig, en dat was niet zo voor ik de eerste tonen van hun Pukkelpopoptreden hoorde. Alles klonk me toch wat te flauw. Enfin, geen waardeoordeel, want niet lang genoeg blijven staan om me er met goed recht over uit te spreken. Veel te lief zijn hé.
Ongelooflijk hoeveel adorerende bakvisjes zich voor het hoofdpodium verzameld hadden voor Arctic Monkeys (****). Geen idee of Alex Turner er van tussen zijn sluike in zijn ogen hangende haren iets van gemerkt heeft. Velen hadden twijfels of Arctic Monkeys wel een geschikte keuze waren als headliner én afsluiter van de Main Stage van Pukkelpop 2009, maar ze bewezen zich als rechthebbers van dat speciale plaatsje op de affiche. Live klonk alles on-ge-loof-lijk. No trics, the real deal.
Ergens halverwege de strakke mathematische ritmes van Battles en de zweverige sound van postrock bevond zich vrijdag And So I Watch You From Afar (*****). Dit viertal uit Belfast beperkte zich tot een stilzwijgen tijdens de nummers, een occasionele passionele schreeuw hier en daar niet meegerekend. De muziek sprak dan ook voor zich: energie, een vurige rockmindedness, heel heel straf, wat een revelatie! Dag 2 van Pukkelpop werd met andere woorden wederom met een stevig ontbijt ingezet. Hier hoort u nog van!
Het optreden van Fever Ray (*****) was op zijn minst ‘speciaal’ te noemen. Alles zag er een beetje uit als een kruising tussen Cirque du Soleil en voodoo. Een buitenaards sfeertje (of was het rook) omhulde het podium dat alleen verlicht werd door antieke lampen en laserstralen. Tussen deze magistrale sprookjeswereld door hoorden we ook nog eens een indrukwekkend optreden, toch wel in de running voor het beste wat wij op Pukkelpop gezien hebben. Alles bezat een griezelige perfectie en leek ongelooflijk goed op de plaat. Magie? Wij dromen er nog van.
De laatste keer dat we MSTRKRFT (***) gezien hadden, brachten de heren een uitzonderlijk rommelige en platte set. Ze hadden vrijdag echter met beide handen hun herkansing gegrepen en bleken redelijk wat mixing skills rijker geworden te zijn. Heel goed aaneen gebreide nummers, perfecte timing én volgorde van retestrakke partyknallers. Puik.
Zoals menig festivalganger meenden we dat we Kraftwerk (***) gewoon moesten gezien hebben. Deze peetvaders (of was het dinosaurussen) van alles wat ook maar naar elektronische muziek ruikt konden we toch niet missen? Veel viel er aan de heren zelf niet te zien: zelf leken ze praktisch compleet immobiel. Dan maar alle aandacht naar de zeer retro aandoende visuals (die wel heel letterlijk de nummers verbeeldden) en o ja, de muziek. Alle klassiekers passeerden netjes de revue. Krachtige nummers in hun eenvoud, maar toch zette de verveling al snel in. Net op tijd stuntten de Duitsers nog even met robotklonen tijdens - duh - ‘The robots’ om daarna netjes terug in hun hitjesmachinemodus te vervallen. Niettemin: r-e-s-p-e-c-t!
De jeugd van tegenwoordig staat graag vroeg op, althans dat zou je toch beginnen geloven als je op dag 1 van Pukkelpop de boiler om 12u30 al bomvol tieners ziet. Reden voor al dit vroege enthousiasme: Sound of Stereo (****), jong geweld van eigen bodem dat borg staat voor feest met de hoofdletter F. Trashy electro met een zwaar 90’s sausje op een perfect afgemixt plaatje als ontbijt mag mij wel nog eens meer overkomen. Dit was zweten, sfeer en lekker voze muziek. Pukkelpop 2009 kon niet beter beginnen.
Overtuigd dat we een waardige opvolger voor het officiële eerste Pukkelpopfeestje zouden vinden, begaven we ons naar de Dance Hall alwaar The Juan Maclean (**) de temperatuur nog wat moest opdrijven, maar ik stootte eerder op een koude douche. We hoorden een slimme combinatie van allerlei dansbaars, alweer vooral lonkend naar de 90’s. Maar er zat vanalles fout: Nancy Whangs stem kwam bijlange niet zo sterk over als die moest zijn (haar fashion coolness maakte daarentegen wel een grote indruk), het feest kwam maar niet op gang én de set kwam tot zijn einde met een beschamend dispuut tussen Juan en zijn toetsenist. Domper op de feestvreugde.
Hoewel de Chateau zich ontpopt had tot een sauna, installeerden we ons toch op de tribune aldaar aangezien we geen minuut van Jon Hopkins (*****) wilden missen. Samenwerkingen met Massive Attack, Brian Eno en Coldplay maken ons nu eenmaal op zijn zachtst gezegd nieuwsgierig. Wel, Jon kwam, speelde en overwon – big time. Hij laveerde tussen dromerige electronische ambienteske spinnenraggen en zwaar dansbare beats, dit alles magnifiek opgebouwd en uitgebalanceerd. Dit was vre-se-lijk goed! Talent in de tent!
Bon Iver (***) is zo’n artiest die de essentie van het songschrijven volledig begrepen heeft: een wondermooie melodie, sterke tekst en een gigantische lading sfeer, meer moet dat niet zijn. Zijn melancholische pareltjes leken niet direct te rijmen met de drukkende hitte buiten, maar hij zorgde toch voor heel wat mooie verstilde momenten en liet ons dromen van frisse winterkussen. Schoon.
Bon, we mochten heel wat opgetrokken wenkbrauwen verwerken toen we vertelden dat we Dizzee Rascal (***) wilden zien. Ok, de man heeft een gigantische radiohit op zak, so what? Hij hàd al heel wat puike nummers op zijn palmares voor het hele ‘Bonkers’-gedoe (wat overigens een schitterend nummer blijft, ik blijf erbij). In de Marquee toonde hij zich een volksmenner, opwindend performer en energiebom. Eindelijk eens iemand die hiphop live eens niet als een pudding in elkaar laat zakken. Fun fun fun!
La Roux (*) klonk niet alleen als Boy George met haar iele hoge stemmetje, ze leek ook fysiek op hem met haar hoedje achteraan op het hoofd, ruime mannenhemd en mannenbroek. Ze heeft het duidelijk voor de eighties, maar ze herinnerde ons eraan waarom dit decennium niet ons meest favoriete is: alles klonk uitermate vlak en zielloos. Haar stem klonk ronduit zielig zwak, haar toetseniste kon begot beter toon houden. En toch at het publiek volledig uit haar hand. Les goûts et les couleurs... Bel ons maar als er een nieuwe remix van haar nummers uitkomt.
Deftones (****) maakten een meer dan geslaagde comeback donderdag: rauw, emotioneel en nog niets aan kracht ingeboet. En toen kwam de regen met bakken uit de lucht en vonden we droog blijven belangrijker dan Deftones kijken. Sorry!
Faith No More (****), volgens het jonge grut één van de vele ‘oude’ groepen op Pukkelpop dit jaar (quote: “hebben die bekende nummers?”), hadden heel wat goed te maken na jarenlange afwezigheid. En of ze het goed maakten: alles begon met een gigantisch rood gordijn en Mike Patton die eruit zag alsof hij voor ons een offer you can’t refuse in gedachten had. Wat een energie, wat een frontman! Een nu al legendarische duik, schreeuwen, grommen, slick gezang en tijdloze nummers: check, check, check, check en check!
Terug van Pukkelpop, bijna de klok rond geslapen en weer heel wat bijgeleerd: 
Soms stoot je op van die ideeën waarvan je wenste dat je er zelf op was gekomen. Sarah heeft een stalletje op Portobello Market, waar ze volgens haar blog al eens bezoekje krijgt van onder andere de zus van Lily Allen en Damon Albarn van Blur. Maar nu is ze ook een internetwinkeltje met haar vondsten begonnen. Het concept is simpel: ze etaleert haar spullen gewoon aan een muur in haar eigen huis en fotografeert die. De items kan je kopen door er gewoon op te klikken. Prachtidee!
In de reeks weggevertjes is het de moeite om eens naar Lotta Bruhns blog te surfen. De Zweedse grafisch designer heeft er een gratis te downloaden pdf'je op geplaatst met ontwerpen voor koddige ruimtewezentjesstickers. Houston, we have a sticker!
Je kan dromen van reizen naar verre landen, maar je kan de verre landen ook gewoon dichterbij brengen, mits een klein reisje richting Parijs in dit geval. Heel toevallig ontdekten we in de lichtstad ergens tussen metrohalte Abbesses en Pigalle het winkeltje Tienda Esquipulas: een waar walhalla van spulletjes uit Guatemala, Mexico en Latijns-Amerika. Je vindt er piñata's, worstelaarsmaskers, geluksbrengertjes, bebloemde zeilen, enfin, héél veel populaire Latijns-Amerikaanse kitsch.
Het Franse label Sessùn mag dan dringend eens verdoeme (pardon my French) hun prijzen wat omlaag halen! Mij zo doen verwateren met hun herfst/wintercollectie, schandalig. Vind ik dan eens de jas van mijn leven in een winkel, kleeft er meestal dit label en een pijnlijk hoog cijfer aan vast, zucht. Zie ook hun seizoensbrochure met dromerige sepia foto's en matrozentruitjes, comfy broeken en blazers, massaal veel blazers. En een meisje kan nooit genoeg blazers in haar kast hangen hebben... mits een mild prijskaartje. 
En kijk, ik surf even wat rond en ik stoot op het werk van Erin Hanson, die ook wel eens worstelt met acute luiheid en hetzelfde, maar veel veeeeel mooier gedaan heeft. Haar website Recovering Lazyholic herbergt niet alleen haar foto's van deze reminders, maar onder andere ook afdrukbare lijstjes ( I luv lijstjes!). Herkenbaar!
Autumn Whitehurst, een in New York residerende illustratrice, wordt dikwijls gevraagd om portretten van celebs te maken voor tijdschriften. Ze vertrekt ook meestal vanuit foto's voor haar ander, veelal hypervrouwelijk werk. Adembenemend hoe ze met een gloeiende huid en een fijn lijnenspel het driedimensionale weet te evoceren. 
De dood van poplegende Michael Jackson zal menig nieuwsoverzicht van 2009 overheersen, maar zal waarschijnlijk ook zijn stempel drukken op menig modereportage. De terugkomst van de militaire vestjes was al lang voor zijn overlijden aangekondigd, maar nu lijkt het hek van de dam en zullen we in de eindejaarscollecties vast wat vette knipogen richting Michael mogen verwachten. Ik hoop gewoon dat de net iets te korte broeken met witte kousen en loafers eronder niet te zwaar gepusht worden! Enfin, Mykromag (een piepjong online modemagazine) besloot maar meteen een fotoshoot aan te vragen aan Michael Jackson's public memorial. Missie geslaagd, resultaat: 'Forever Michael', een modereportage met foto's van Petrovsky & Ramone temidden rouwende fans. Zotjes!
Grappig, maar moet toch ook wel een beetje een bizar gevoel geven, deze 'Hand-le' van ontwerpster Naomi Thellier de Poncheville.
Numero uno, een volledig overzicht van de Japanse cinema, en dan hebben we het niet alleen over Kurosawa, anime, samoeraifilms, Godzilla en consoorten, maar ook Japanse musical en komedies. Je kan het boek momenteel volledig in preview doorbladeren online. Bij deze uit het niets doorgestoten tot bovenaan mijn eigen verlanglijstje!
Dan is er ook nog '100 contemporary fashion designers', veel prentjes, veel mode, I like. Voor alle fashionanalfabeten: alle belangrijkste modeontwerpers verzameld in 2 volumes, waaronder heel wat Belgen, hoera!
En tenslotte zal ook nog het derde volume van de 'Illustration now'-reeks verschijnen, hoi hoi!
Onze retrozeteltjes zijn dringend aan een nieuw stofje toe en ik loop al maanden te tobben wat de opties zoal zijn. Het werk van Melanie Porter bracht me op het idee om misschien de breinaalden eens van onder het stof te halen: ze herbekleedt antieke meubelstukken met haar breisels. Wat ze met dit jaren '60 zeteltje gedaan heeft ziet er fantastisch uit! Enfin, misschien beter wat bezinnen eer te beginnen en uitrekenen hoeveel bollen wol dit grapje mij eventueel zou kosten (en een spoedheropfriscursus breien!).
Dit heeft wel iets... Nu nog een grote hal waarin die tot zijn recht komt!
Prachtfoto's met een scherp oog voor bizarre details. Ga zeker eens naar zijn site: Halloweenreeksen, modellen in handstand en veel, veel meer...
Voor alle meisjes die aan een nieuw coupeke denken: volgens de Amerikaanse ELLE zou dit wel eens de kapseltrend van eind 2009 kunnen worden. Gezien op de catwalk bij Issa (foto boven, Imaxtree) en geïnspireerd op it-girl en model Alice Dellal (zie foto onderaan, uit haar campagne voor Mango), die meeliep in de show. Alice loopt in het dagelijkse leven rond met haar weelderig golvend haar in een zijscheiding en de kortste zijde afgeschoren. Het is me wel al opgevallen dat er meer meisjes dan anders rondlopen met hun kapsel aan één kant opgeschoren, dus wie weet... Ik houd het liever op een knotje opzij, wat mij betreft al gek genoeg.
Nog een adresje in Amsterdam dat ik zelf getest én goedgekeurd heb: eettent Brix, gelegen in de hippe Negen Straatjes wijk. De zaak ziet er behoorlijk loungy chic en vooral heel strak uit (duur was mijn eerste gedachte), veel beige en bruintinten ook, maar mascotte Billie Holiday lokte ons naar binnen en onze ingeving bleek juist te zijn. Heerlijk eten, heel redelijk qua prijs (12€ voor een hoofdgerecht vind ik toch redelijk, helaas waren de desserts dan weer duur, snif) en goede jazz en fusion op de achtergrond. Een grote aanrader!
Uitgeverij Chronicle Books, gevestigd in San Francisco, brengt geweldige titels uit, stuk voor stuk geweldige cadeauwaardige items, all in English, that is. Zo ook 'Fuck you and your blog', een dagboek slash plakboek voor iedereen die al dat geblog kotsbeu is en liever lekker ouderwets en analoog gaat. Met quotes op de pagina's à la "Comments section disabled" en "Totally private". Efkes tegen eigen kar schoppen kan geen kwaad dacht ik zo. (Plus, ik houd zelf nog stiekem massa's plakboekjes bij, maar sssst!) 
Terwijl we toch in de roadtrippingsfeer zitten, een leuk ideetje van de gadgetbedenkers van Fred & Friends: een spaarpot in de vorm van een benzinetank. Hoe meer munten je erin gooit, hoe hoger je benzinemeter staat. Handig in tijden van crisis!
Een postje voor al wie in de file staat in Frankrijk en wenst dat hij kon vliegen. Dit juweeltje kan je op de Etsypagina van Me & Oli vinden. Neem vooral uw spaarvarkentje mee. Me want - too expensive - want - too expensive - want - aaargh... Konden de cijfers op mijn spaarboekje maar de lucht in schieten.
Ingrid en Tonje van het Noorse Darling Clementine hebben het getroffen: "We design, illustrate, invent, make good coffee and above all have a great time at work!" Het plezier druipt dan ook van hun leuke retro-ontwerpjes. Speels, schattig en vooral... hebben!
